Σήμερα το πρωϊ καθαρίζοντας το σπίτι μου ανακάλυψα κάτι που είχα χαμένο από καιρό. Το λεύκωμα με τα στιχάκια της εφηβικής μου ηλικίας. Σας παραθέτω απόσπασμά του. Θα σας παρακέλω να γράψετε και εσείς κάτι από την ψυχή σας. Δικό σας ή κάτι που σας αρέσει πολύ. Ας ανοίξουμε λοιπόν ένα παράθυρο στην ποίηση.Μην κλαις για το όνειρο που έχασες απόψε
βγές απ' τη θλίψη το χαμόγελό σου δώσεε
Μην κάνεις τη ζωή σου μοιρολόι στα χείλη
Είναι μακρυά για σένα το δείλι
Δεν χάθηκαν τα πάντα μη φοβάσαι
κι΄αυτό που θα σου πω να το θυμάσαι.
ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΣΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ
ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ.
Αυτή ήταν η πρώτη καταχώρηση που έγινε στο λευκωματάκι μου και την έκανε η μητέρα μου. Ήμουν στην 2α γυμνασίου όταν χώρισα από τον τότε σύντροφό μου. Η μητέρα μου τότε (που πάντα ήταν και είναι φίλη μου) μου είπε ότι είμαι πολύ μικρή για να κλαίω για χαμένες αγάπες και μου αφιέρωσε αυτό το στιχάκι. Τότε δεν καταλάβαινα τι ήθελε να μου πει.
Τώρα ξέρω.
--------------------
Πάνω από όλα επιθυμώ την αλήθεια ακόμα και όταν αυτή είναι ανυπόφορη
στάλθηκε στις 18-05-2003 12:58
